Het achterhuis

Anne frank

Samenvatting


Anne Frank, een Duits joods meisje, is met haar ouders en zus naar Amsterdam gevlucht. In 1942, op haar dertiende verjaardag, krijgt ze een dagboek cadeau. Op deze dag schrijft ze voor het eerst in het boek. Ze verslaat haar belevenissen in de vorm van brieven die ze aan een denkbeeldige vriendin, Kitty, schrijft. In de eerste weken na haar verjaardag gaat ze nog naar het joods Lyceum in Amsterdam, maar al snel moet ze, samen met haar familie, onderduiken. Ze betrekken het achterhuis van het kantoorpand, waarin haar vader, Otto Frank, heeft gewerkt. Door middel van een boekenkast worden ze van de buitenwereld afgesloten. Het werk in het kantoor gaat gewoon door, dus de onderduikers moeten overdag muisstil zijn. Zo mag de wc niet doorgetrokken worden. Na een week komt de familie Daans (hun werkelijke naam is Van Pels) bij hen inwonen. Vier maanden later volgt Pfeffer, een tandarts, die in werkelijkheid Albert Dussel heet. Anne moet haar kamer met hem delen, maar ze vindt hem helemaal niet aardig. Via de radio, die ze 's avonds beluisteren, horen ze berichten over het verloop van de oorlog. De spanning is te snijden met zoveel mensen in zo'n kleine ruimte en Anne heeft vaak ruzie met haar moeder en mevrouw Daans. De enigen met wie Anne kan praten zijn haar vader en Peter Daans.Een aantal mensen van het kantoor voorzien de onderduikers van eten en boeken. De echte namen van deze helpers zijn Anne niet bekend: meneer Kleiman is voor haar meneer Koophuis, meneer Kugler wordt Kraler genoemd. Dan zijn er nog de dames Miep Gies, die Miep van Santen wordt genoemd, en Bep Voskuijl, voor de onderduikers Elli Vossen.Op 4 augustus 1944 vallen de Duitsers het pand binnen. Het achterhuis wordt ontdekt en alle bewoners worden gearresteerd. Zij worden via Westerbork naar Auschwitz vervoerd en wanneer de Russen dat kamp naderen, worden Anne en Margot naar Bergen-Belsen overgebracht. Twee maanden voor de bevrijding van dat kamp, sterven ze beiden aan tyfus. Van alle onderduikers overleeft alleen Otto Frank de concentratiekampen. Kleiman en Kugler, die ook opgepakt zijn en in Nederlandse kampen zijn ondergebracht, keren na de oorlog terug naar Amsterdam.


Mijn meningIk vond het boek het achterhuis ontzettend verrassend. Ik rekende op een heftig oorlogsboek waarin Anne Frank al haar depressieve gedachten deelde. Het tegendeel werd bewezen! Het was best een heftig boek omdat je uiteraard meeleeft met Anne in al haar situaties. Maar ik vind Anne een ontzettend leuk persoon! Ze is een typische tiener die veel nadenkt over van alles maar tegelijk ook een ontzettend nuchter persoon. Hierdoor geeft het boek je totaal geen depressief gevoel. Ik vond het heel fijn om iets te lezen uit de oorlog van iemand die ongeveer dezelfde leeftijd als ik heeft. Ookal was dat ook wel een beetje dubbel. Ik heb me verwonderd over de woordenschat van Anne! Soms maakte de volle zinnen met ingewikkelde woorden die nu bijna niet meer gebruikt worden het iets moeilijker om je in te leven in het boek. Vandaag de dag zijn die zinnen en woorden niet echt gebruikelijk meer bij mensen van 14. Ook vond ik het leuk om te zien hoe je niet alleen de oorlog meekreeg zoals bij de meeste naslagwerken van de tweede wereldoorlog maar ook echt Anne zelf leerde kennen als ze de meest standaard dingen beschreef zoals ruzie met haar zus Margot of verliefd worden. Ik vond Anne ook heel dapper en denk dat veel mensen wel iets van haar kunnen leren. Ook viel het boek me helemaal niet tegen. Eerlijk gezegd dacht ik dat een dagboek na een tijdje best langdradig zou worden omdat er niet heel veel te beleven is in het achterhuis. Maar achteraf heb ik me eigenlijk heel erg weinig verveeld tijdens het lezen. Ik denk dat Het achterhuis wel een van de boeken is die je in je leven gelezen moet hebben. Het is een stukje gechiedenis en ontzettend leerzaam maar tegelijk toch niet saai!


Verwerkingsopdracht C:


Lieve Anne,

Ik heb je dagboek gelezen en vond het zo mooi! Je bent een ontzettend leuk persoon en ik denk dat als je wist hoe beroemd en bijzonder je nu in 2017 zou zijn. Je het helemaal fantastisch zou vinden. Je bent het nationaal symbool in Nederland voor iedereen die moest onderduiken tijdens de tweede wereld oorlog. En dat werd je alleen door je eigen gedachten te delen. En niet alleen in Nederland werd je beroemd met je inspirerende verhaal, maar ook in het buitenland! Je dagboek is in heel veel verschillende talen uitgebracht.
Ik wil je als eerste vertellen dat de oorlog op 5 mei 1945 ten einde is gekomen in Nederland. Ondanks dat dat heel positief is had ik gewoon voor je gewild dat je niet op het laatste moment van de oorlog dood ging op zo'n vervelende manier. Je vader heeft je dagboek uitgegeven omdat hij wist dat het je wens was.
Het is nooit eerlijk als onschuldige mensen dood gaan maar als ik je dagboek las merk ik gewoon dat je drang om te leven had en je had gewoon ook moeten blijven leven.
Ik heb een paar vragen aan je.
Hoe heb je zo vaak je rust kunnen bewaren terwijl iedereen soms zo gemeen tegen je was? en heb je dingen gedaan die je bewust uit je dagboek wegliet omdat je wist dat anderen ze gingen lezen? Ik zou dat wel doen namelijk.
Ook vroeg ik me al sinds het moment dat ik drie bladzijdes in je boek had gelezen af, wist je dat je misschien wel zou gaan kunnen onderduiken? Je dagboek begon namelijk zo onschuldig zonder het idee dat het oorlog was en toen dat opeens veranderde moet dat voor jou heel raar zijn geweest. Iedereen kent het verhaal nu natuurlijk, maar zo normaal was het niet dat je opeens moest onderduiken.
Als laatste ben ik gewoon benieuwd hoe de laatste maanden van je leven waren gezien niemand behalve je zus weet hoe die voor je waren. Ik vind het verschrikkelijk hoe het met jou en 6 miljoen andere joden af moest lopen.
Je mag trots zijn op wat je bereikt hebt.

liefs,
Elise Barendregt